Όταν ο ορθόδοξος Χριστιανός, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ανακαινισθεί, μεταμορφωθεί, ζήσει τη ζωή του Χριστού, δεν μπορεί να μην μεταφέρει αυτό που βιώνει και στους άλλους. Έχοντας υπόψη την εντολή του Χριστού, ακολουθεί τα Βήματα των Αποστόλων, γίνεται και αυτός ιεραπόστολος. Οι λόγοι που κινούν τους ιεραποστόλους είναι:
Η αγάπη. Είμαστε Χριστιανοί και πρέπει να έχουμε αγάπη.
Μας το λέγει ο ίδιος ο Χριστός: «Εμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ιω. 13, 35). Το παράδειγμα το έδωσε ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο «ώστε τον Υιόν αυτού έδωκε» (Ιω. 3, 16) όχι για να επιβληθεί δια της εξουσίας, ούτε για να κρίνει τον κόσμο «αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιω. 3, 17). Αυτή η μοναδική, η καταπληκτική αγάπη του Χριστού επιβάλει και σε μας να ακολουθήσουμε τα χνάρια Του (Α΄ Πετρ. 2, 21).
Την αληθινή αγάπη λέγει ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος τη φανερώνει «η πρόταξη και προώθηση του συμφέροντος του πλησίον, η ανόρθωση του πεσμένου, η προσφορά βοήθειας στον αδιάφορο, που παραμελεί την υπόθεση της σωτηρίας του. Η αγάπη δεν αφήνει περιθώρια ατομικιστικής απασχολήσεως, αλλά δίνει προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του συνανθρώπου».
Η αγάπη, λοιπόν, μας προτρέπει να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας σε όλες τις στιγμές της ζωής τους και κυρίως στη δυστυχία, έστω κι αν θυσιάσουμε κόπους, υγείας, ακόμη και ζωή.
Υπάρχει, όμως, μεγαλύτερη συμφορά για κάποιον που δεν βρήκε ακόμη τον δρόμο της αλήθειας, της σωτηρίας, το δρόμο που οδηγεί στον Θεό και βρίσκεται στα σκοτάδια της ειδωλολατρίας, της αμαρτίας, της αδιαφορίας; Υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να χάσει κάποιος την αθάνατη ψυχή του, που η αξία της είναι ανεκτίμητη (Μάρκ. 8, 36-37) και για την οποία θυσιάστηκε ο ίδιος ο Χριστός; Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει ότι «τίποτε δεν ενδιαφέρει το Θεό περισσότερο από τη σωτηρία της ψυχής». Το τι πρέπει να κάνουμε μας το λέγει ο ίδιος Πατέρας: «Θα ’θελα όσα ακούτε στα κηρύγματά μου, να μην τα κρατάτε μόνον για τον εαυτό σας, αλλά να τα διδάσκετε και σε άλλους».
Τον τυφλό τον λυπάσαι και θέλεις να τον βοηθήσεις. Τον τυφλό στην ψυχή γιατί δεν τον οδηγείς στην Εκκλησία, στη σωτηρία, στο Χριστό; Τον νηστικό τον συμπονάς. Αυτόν που στερείται την πνευματική τροφή «τον άρτο της ζωής» γιατί δεν τον οδηγείς στο «ποτήριο της ζωής»; Αν δεν βοηθούμε όλους αυτούς λέγει ο ιερός Χρυσόστομος το κάνουμε «ή από κακότητα ή από τεμπελιά και αδιαφορία. Και το ένα, όμως, και το άλλο είναι αρκετά να καταστρέψουν αυτόν που τα έχει». Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που έζησε κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, κατενόησε τόσο πολύ αυτή την εντολή της αγάπης, ώστε να γράφει σε ένα κείμενό του: «Διαβάζοντας το ιερόν Ευαγγέλιον ηύρηκα και τούτον τον λόγον όπου λέγει ο Χριστός μας, πως δεν πρέπει κανένας Χριστιανός, άνδρας ή γυναίκα, να φροντίζει δια τον λόγον του μόνο πώς να σωθεί, αλλά να φροντίζει και δια τους αδελφούς του. Και όποιος φροντίζει δια του λόγου του, εκείνος θα κολασθή». Το αποτέλεσμα ήταν να πάρει την μεγάλη απόφαση. Να πως την περιγράφει: «άφησα την εδικήν μου προκοπήν, το εδικόν μου καλόν και εβγήκα και περιπατώ από τόπο εις τόπο και διδάσκω τους αδελφούς μου». Αυτό κάνουν οι ιεραπόστολοι θυσιάζουν το δικό τους συμφέρον για το καλό των άλλων.
Η κατάσταση της κοινωνίας. Μέσα σ’ ένα περιβάλλον φαινομενικής προόδου και πνευματικής καλλιέργειας που ζούμε, θα περίμενε κανείς να είμαστε ευτυχισμένοι, χαρούμενοι. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Αντίθετα αισθανόμαστε καταπίεση από τα διάφορα ρεύματα που απειλούν την υπόστασή μας. Τα κύματα του υλισμού, της αθεΐας, της ανηθικότητας, του μοντερνισμού είναι έτοιμα, μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, να μας καταπιούν.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης παρομοιάζει τη ζωή αυτή με πέλαγος «που κρύβει πολλούς κινδύνους, ανέμους, σπηλιές, ιλίγγους, πειρατές, βράχους, κύματα και σίφωνες». Και ο άνθρωπος καλείται να παλέψει με όλα αυτά τα θηρία.
Αιτία του κακού που υπάρχει γύρω μας, λένε οι Άγιοι πατέρες, είναι η αποστασία, η αμαρτία. Ο άνθρωπος νόμισε ότι μακριά από το Θεό θα βρει την ευτυχία. Έτσι, την έπαθε σαν το μικρό παιδί, που πήρε το μαχαίρι να παίξει, ενώ το απαγόρευσαν οι γονείς του και παίζοντας έβγαλε τα μάτια του. Η απομάκρυνση από το Θεό στοίχισε και εξακολουθεί να στοιχίζει πολλά για την ανθρωπότητα. Δυο παγκοσμίου πολέμους είχαμε τον περασμένο αιώνα. Και αυτές τις ημέρες ζήσαμε τις φοβερές συνέπειες ενός νέου πολέμου που ξέσπασε πρόσφατα στο Ιράκ. Οι πυρηνικές βόμβες κατέστρεψαν ολόκληρες πόλεις. Αλλά και σήμερα απειλούμαστε από τα νέα όπλα. Ο καρκίνος θερίζει αλύπητα όποιον βρεθεί στον δρόμο του. Το έιτζ στέλνει στον τάφο εκατομμύρια ανθρώπους, ιδίως στον τρίτο κόσμο. Τα ναρκωτικά χτυπούν όλες τις ηλικίες και κατ’ εξοχήν τους νέους. Το περιβάλλον που κυριολεκτικά καταστρέψαμε τώρα μας εκδικείται.
Οι άνθρωποι κατάντησαν παράφρονες και κοιτάζουν να φάνε ο ένας τον άλλο με το ψέμα, την κλεψιά, την τοκογλυφία, τα διαπλεκόμενα, το συμφέρον. Έπαψε πια η εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων.
Μέσα σ’ αυτή τη ζούγκλα μόνη παρηγοριά και ελπίδα είναι ο Χριστός, η Εκκλησία. Γιατί μόνη αυτή επαγγέλλεται έναν κόσμο όμορφο, καλύτερο, με προοπτικές. Εδώ καλείται να παίξει το ρόλο του ιεραποστόλου κάθε Χριστιανός, που γνώρισε την αλήθεια. Γιατί μόνον αυτή η αλήθεια μπορεί να βοηθήσει τον πονεμένο και δυστυχισμένο άνθρωπο.
Ο ιερός Χρυσόστομος σε μια επιστολή που έστειλε σε ιεραποστόλους τούς προτρέπει: «όσο περισσότερες είναι οι δυσκολίες, όσο τρομακτικότερα είναι τα πλήγματα, τόσο εντονότερα να επιμένετε και να επαγρυπνείτε» οι γιατροί συνεχίζει, «όταν δουν ότι η κατάσταση του αρρώστου επιδεινώνεται, όχι μόνο δεν τα παρατάνε, αλλά τότε ακριβώς χρησιμοποιούν κάθε μέσο, ώστε να απομακρύνουν τον κίνδυνο». Η σωτηρία των ανθρώπων και η απαλλαγή από τα δεινά βρίσκονται στα χέρια των πιστών. Εάν οι πιστοί δεν κατανοήσουμε την αποστολή μας, δεν εργαστούμε στη σωστή κατεύθυνση, ο κόσμος θα υποφέρει ακόμα περισσότερο. Και υπεύθυνοι θα είμαστε κυρίως εμείς οι Χριστιανοί.
Το κέρδος. Ο ιεραπόστολος όταν αναλαμβάνει μια ιερή αποστολή, δεν σκέπτεται το υλικό κέρδος, διότι τέτοιο δεν υπάρχει. Απεναντίας υπάρχει πολύς κόπος, πόνος, αγωνία, δάκρυα, θυσίες. Εκείνο στο οποίο αποβλέπει είναι το πνευματικό κέρδος. Ενδιαφέρεται να οδηγήσει, όσο το δυνατόν, περισσότερες ψυχές στην Εκκλησία για να σωθούν. Φυσικά ο Θεός δεν πρόκειται να αγνοήσει τους κόπους και τις θυσίες αυτού του ανθρώπου. Όταν ο Χριστός υπόσχεται ότι «όποιος θα προσφέρει σε έναν από τους μικρούς αδελφούς, ένα ποτήρι κρύο νερό δεν θα χάσει το μισθό του» (Ματθ. 10, 41). Όταν ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος λέγει: «ότι εκείνος που θα επαναφέρει αμαρτωλό από τον δρόμο της πλάνης, θα σώσει ψυχήν από θάνατο και θα καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Ιακ. 5, 20). Όταν ο απόστολος Πέτρος προσθέτει «ότι η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών» (Α΄ Πετρ. 4, 8) φαντασθείτε τι μισθό θα έχει εκείνος, που θα βοηθήσει κάποιον να σωθεί.
Ο ιερός Χρυσόστομος προτρέποντας τους συνεργάτες του για ιεραποστολή δεν παραλείπει επανειλημμένως να τους τονίζει το κέρδος και την αμοιβή που θα έχουν γι’ αυτή τους την εργασία. Απευθυνόμενος στον πρεσβύτερο Κωνσταντίνο, που έδρασε ιεραποστολικά στη Φοινίκη, του γράφει: «Και μην ξεχνάς πως τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο μισθός σου, όσο περισσότερο προσφέρεις παρά τα εμπόδια». Και στον πρεσβύτερο Γερόντιο γράφει: «Αναλογιζόμενος, λοιπόν, πόσα βραβεία θα κερδίσεις, καθόλου να μην καθυστερείς, καθόλου να μην αναβάλλεις».
Έτσι το κέρδος και η ωφέλεια από την ιεραποστολή είναι διπλό. Κερδίζει εκείνος που γνωρίζει το Χριστό και πιστεύει, κερδίζει όμως και ο ιεραπόστολος που τον βοηθά να ενταχθεί στο σώμα της Εκκλησίας.
----------------
* Περιοδικό Παύλειος Λόγος, Ιανουάριος - Μάρτιος 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου